اشعار

لب گودال زمین خورد و به دریـا افتاد          آن قـدر نـیـزه تنش دید که از پــا افتـاد

سنگ ها از همه سو سمت عمو آمده اند          یک نـفـر در وسط معـرکه تنـهــا افتاد

بر روی خاک که با صورت خونین آمد          تـیـرها در هـمـه جای بدنش جـا افتــاد

در دهانی که پر از خون شده؛بی هیچ خبر          نــیــزه ای آمـده و ذکـر خــدایــا افتــاد

زیر شمشیر غمش رقص کنان آمــده ام          قرعـه ی کـار به نــام من شیــدا افـتـاد

"بعد از این دست من و دامن آن سروِ بلند"          که چـنـیـن پــای دم آخـرش از پا افتاد

بازویم ارثیه ی فــاطـمـه باشد که کبود          پیش چشمان پُر ازگـریـه ی بـابـا افتاد

خوب شد مثل پدر مثل عــمـو عبـاسـم          سـرِ مـن در بـغــل حـضرت آقـا افـتـاد

خوب شد کشته شدم، اهل حسد ننوشتند          پـسـر مـرد جــمـل از شهـدا جـا افـتـاد

از غم بی کسی ات حوصله سر می آیـد           دست و پا میزنی وخون به جگرمی آید

در قـدوم تو سر انـداختن و جـان دادن           به خـدا از من عـاشـق شده بر می آیـد

یـادگـار حـسنت بی زره و بی شمشیـر           سر یـاری تو از خیـمه به سـر می آیـد

پاره گشته لب خشکیده ات از تیر بگـو           کاری از دست من خستـه اگـر می آیـد

کوهی از نیزه و شمشیر به دورت بس نیست           هـیـزم و سنگ ز هر سو چقـدَر می آید

آه از این همه زخمی که به پیکر داری           بـیـشـتر سیـنـۀ زخـمـت به نظر می آید

هر نفس از دهنت خاک برون میریـزد           اشک از دیده نه خونابِ جـگـر می آید

نیزه حالا که تنت را به زمین دوخته است           بـه هــوای ســـر تـو چـنـد نـفـر می آید

تــیـر در حـال فرود است گـلویت ببُرد           عـمـو از بـازوی من کار سپر می آیــد

دست من مثل سر اصغرت آویزه به پوست           یـادم از کـوچـه و از آتش و در می آید

کـاش با چادر خود عــمـه ببَـنـدد چـشمِ           مـادری را که به دیــدار پـسـر مـی آیـد